مشکلات برق در خانه می تواند بسیار خسته کننده باشد و زمانی که در نیمه شب اتفاق می افتد، به خصوص در تابستان، می تواند خسته کننده باشد. یک برقکار ممکن است در هر زمانی در دسترس نباشد. بنابراین، دانش اولیه در مورد سیم کشی های مسکونی و مشکلات عمومی برق می تواند به شما در عبور از این هرج و مرج کمک کند. یک درک اساسی تمام چیزی است که شما نیاز دارید. با این حال، اگر این مشکلات در معرض خطر بیشتری هستند، از حل آنها خودداری کنید، زیرا هر چقدر هم که دانش داشته باشید، تجربه می تواند شما را گیج کند.

رسیدن به ایتالیا با ماشین آسان و راحت است. بسیاری از دارندگان خودرو با کمال میل با خودروهای خود سفر می کنند. از جمله سفر به خارج از کشور با لذت. بنابراین، سفر با ماشین به ایتالیا دیگر برای شهروندان ما نادر نیست.

وکلای جنایی متخصص در انجام پرونده های جنایی در ابعاد مختلف هستند. اینها وکلایی هستند که شغلشان ارائه خدمات حیاتی به افرادی است که توسط دادگاه به عنوان مجرم شناخته می شوند. هدف اصلی از دریافت خدمات وکیل مدافع جنایی این است که آن وکیل مواضع خود را در برابر قوانین و بخش های متعددی که برای خدمت به افرادی که با پرونده های جنایی مخالف هستند به چالش بکشد. وکلای کیفری بر اساس طبقه بندی ها و تقسیم بندی های مختلفی طبقه بندی می شوند.

دنیای تجارت مدرن استانداردهای زندگی را متحول کرده است و مردم به دور از خانه سفر می کنند. با توجه به اینکه مشاغل از مرزها عبور می کنند، مردم مجبور به سفر به بسیاری از نقاط هستند و باید مدتی یا به طور دائم در آنجا بمانند. در این راستا اخیرا نیاز به هتل های راحت و مجلل افزایش یافته است. این هتل با امکانات رفاهی مناسب و مدرن و خدمات سریع برای یک زندگی راحت تبدیل به یک انتخاب شایسته برای حرفه ای ها شده است.

یک سوئیچ مدیریت نشده برای ساخت یک شبکه خانگی یا اداری کوچک مناسب است. تفاوت آن با بقیه نسخه "جعبه" است. یعنی بعد از خرید کافی است یک اتصال به سرور ارائه دهنده راه اندازی کنید و بتوانید اینترنت را توزیع کنید.

هنگام کار با چنین سوئیچ، باید در نظر داشت که ممکن است تاخیرهای کوتاه مدت در هنگام استفاده از پیجرهای صوتی (Skype، Vo-IP) و عدم امکان توزیع پهنای باند اینترنت وجود داشته باشد. یعنی وقتی برنامه تورنت را روی یکی از کامپیوترهای شبکه روشن می کنید تقریبا کل پهنای باند را مصرف می کند و بقیه کامپیوترهای شبکه از بقیه پهنای باند استفاده می کنند.

سوئیچ مدیریت شده بهترین راه حل برای ایجاد شبکه در دفاتر و کلوپ های کامپیوتری است. این نما به صورت استاندارد و با تنظیمات استاندارد به فروش می رسد.

راه اندازی چنین سوئیچ کار زیادی را می طلبد - تعداد زیادی از تنظیمات می تواند سر شما را برگرداند، اما با رویکرد صحیح، می تواند نتایج شگفت انگیزی به همراه داشته باشد. ویژگی اصلی توزیع عرض کانال و تنظیم پهنای باند هر پورت است. بیایید به عنوان مثال یک کانال اینترنتی با سرعت 50 مگابیت در ثانیه، 5 کامپیوتر در شبکه، یک دستگاه IP-TV و ATC را در نظر بگیریم. ما می توانیم چندین گزینه را انجام دهیم، اما من فقط یکی را در نظر خواهم گرفت.

علاوه بر این - فقط تخیل و تفکر شما خارج از جعبه است. در مجموع یک کانال نسبتا بزرگ داریم. چرا نسبتا؟ اگر با دقت به اصل موضوع بپردازید، این اطلاعات را بیشتر خواهید آموخت. فراموش کردم توضیح دهم - من در حال ساخت شبکه ای برای یک دفتر کوچک هستم. IP-TV برای تلویزیون در اتاق انتظار، رایانه ها - برای کار با ایمیل، انتقال اسناد، مشاهده سایت، ATC - برای اتصال تلفن های ثابت به خط اصلی برای دریافت تماس از Skype، QIP، تلفن های همراه و غیره استفاده می شود. .

سوئیچ مدیریت شده اصلاحی از یک سوئیچ معمولی و مدیریت نشده است.

علاوه بر تراشه ASIC، دارای یک ریزپردازنده است که قادر به انجام عملیات اضافی بر روی فریم ها، مانند فیلتر کردن، اصلاح و اولویت بندی، و همچنین سایر اقدامات غیر مرتبط با ارسال فریم است. به عنوان مثال، یک رابط کاربری ارائه دهید.

از نظر عملی، تفاوت‌های بین سوئیچ‌های مدیریت‌شده و سوئیچ‌های مدیریت‌نشده، اولاً در فهرست استانداردهای پشتیبانی‌شده است - اگر یک سوئیچ معمولی و مدیریت‌نشده فقط از استاندارد اترنت (IEEE 802.3) در انواع مختلف آن پشتیبانی می‌کند، سوئیچ‌های مدیریت‌شده از استانداردهای بسیار گسترده‌تری پشتیبانی می‌کنند. لیست استانداردها: 802.1Q. 802.1X، 802.1AE، 802.3ad (802.1AX) و غیره که نیاز به پیکربندی و مدیریت دارند.

یک نوع دیگر وجود دارد - سوئیچ های SMART.

ظهور سوئیچ های هوشمند به دلیل یک حرکت بازاریابی بود - دستگاه ها عملکردهای بسیار کمتری را نسبت به همتایان قدیمی خود پشتیبانی می کنند، اما همچنان قابل مدیریت هستند.

به منظور سردرگمی و گمراه نکردن مصرف کنندگان، اولین مدل ها با نام هوشمند یا مدیریت وب تولید شدند.

این دستگاه‌ها عملکرد اصلی سوئیچ‌های مدیریت‌شده را با هزینه‌ی قابل‌توجهی پایین‌تر ارائه می‌کنند - سازماندهی VLAN، فعال/غیرفعال کردن پورت مدیریت، فیلتر آدرس MAC، یا محدود کردن نرخ. به طور سنتی، تنها روش مدیریت رابط وب بوده است، بنابراین نام web-emanaged به طور محکم در سوئیچ های هوشمند جا افتاده است.

سوئیچ یک جدول سوئیچینگ را در حافظه تداعی خود ذخیره می کند که نشان دهنده مطابقت آدرس MAC میزبان با پورت سوئیچ است. هنگامی که سوئیچ روشن می شود، این جدول خالی است و در حالت یادگیری شروع به کار می کند. در این حالت، داده های وارد شده به یک پورت به تمام پورت های دیگر روی سوئیچ منتقل می شود. در این حالت سوئیچ فریم ها را تجزیه و تحلیل می کند و با تعیین آدرس MAC میزبان ارسال کننده، آن را در جدول وارد می کند.

پس از آن، اگر یکی از پورت های سوئیچ فریمی را دریافت کند که برای میزبانی که آدرس MAC آن از قبل در جدول است، در نظر گرفته شده است، این فریم تنها از طریق پورت مشخص شده در جدول ارسال می شود. اگر آدرس MAC میزبان مقصد به هیچ پورتی روی سوئیچ متصل نباشد، فریم به همه پورت ها ارسال می شود.

با گذشت زمان، سوئیچ یک جدول کامل برای تمام پورت های خود می سازد و در نتیجه ترافیک محلی سازی می شود.

لازم به ذکر است تاخیر کم (تأخیر) و سرعت ارسال بالا در هر پورت رابط.

روش های سوئیچینگ

سه راه برای اتصال وجود دارد. هر یک از آنها ترکیبی از پارامترهایی مانند زمان انتظار برای "تصمیم سوئیچ" (تأخیر) و قابلیت اطمینان انتقال است.

با ذخیره سازی میانی (فروشگاه و فوروارد).

برش.

بدون قطعه یا ترکیبی.

با ذخیره سازی میانی (فروشگاه و فوروارد). سوئیچ تمام اطلاعات دریافت شده در فریم را می خواند، آن را برای خطا بررسی می کند، پورت سوئیچینگ را انتخاب می کند و سپس فریم بررسی شده را برای آن ارسال می کند.

برش. سوئیچ فقط آدرس مقصد را در کادر می خواند و سپس سوئیچ می کند. این حالت تاخیرهای انتقال را کاهش می دهد، اما روش تشخیص خطا وجود ندارد.

بدون قطعه یا ترکیبی. این حالت اصلاحی از حالت Fly Away است. انتقال پس از فیلتر کردن قطعات برخورد انجام می شود (قاب های 64 بایتی با استفاده از فناوری ذخیره و ارسال پردازش می شوند، بقیه با استفاده از فناوری برش پردازش می شوند). تأخیر «تصمیم سوئیچ» به مدت زمانی که برای ورود و خروج یک فریم از پورت سوئیچ لازم است اضافه می شود و با آن تأخیر کل سوئیچ را تعیین می کند.

ویژگی های عملکرد سوئیچ

ویژگی های اصلی یک سوئیچ که عملکرد آن را اندازه گیری می کند عبارتند از:

- سرعت فیلتر کردن؛
- سرعت مسیریابی (Forwarding)؛
- توان عملیاتی؛
- تاخیر در انتقال فریم

علاوه بر این، چندین ویژگی سوئیچ وجود دارد که بیشتر بر ویژگی های عملکرد مشخص شده تأثیر می گذارد. این شامل:

- اندازه بافر فریم (های)؛
- عملکرد اتوبوس داخلی؛
- عملکرد پردازنده یا پردازنده ها؛
- اندازه جدول آدرس داخلی

نرخ فیلتر و ارسال فریم دو ویژگی اصلی عملکرد یک سوئیچ است. این ویژگی ها شاخص های یکپارچه هستند، آنها به نحوه اجرای سوئیچ از نظر فنی بستگی ندارند.

نرخ فیلتر نرخی را تعیین می کند که سوئیچ مراحل زیر را در فریم های پردازش انجام می دهد:

- دریافت یک فریم در بافر خودش؛
- تخریب قاب، زیرا پورت مقصد آن همان پورت مبدا است.

نرخ فوروارد نرخی را تعیین می کند که سوئیچ مراحل زیر را از پردازش فریم انجام می دهد:

- دریافت یک فریم در بافر خودش؛
- مشاهده جدول آدرس به منظور یافتن پورت آدرس مقصد قاب؛
- انتقال فریم به شبکه از طریق پورت مقصد موجود در جدول آدرس.

هم نرخ فیلتر و هم سرعت پیشروی معمولاً بر حسب فریم در ثانیه اندازه گیری می شوند.

اگر مشخصات سوئیچ مشخص نکند که برای کدام پروتکل و برای چه اندازه فریم مقادیر فیلتر و نرخ ارسال داده می شود، به طور پیش فرض در نظر گرفته می شود که این شاخص ها برای پروتکل اترنت و فریم هایی با طول ارائه شده اند. 64 بایت (بدون مقدمه)، با فیلد داده 46 بایت ...

استفاده از فریم هایی با حداقل طول به عنوان شاخص اصلی سرعت سوئیچ به این دلیل است که چنین فریم هایی همیشه در مقایسه با فریم هایی با فرمت های متفاوت با پهنای باند مساوی از انتقال، سخت ترین حالت عملکرد را برای سوئیچ ایجاد می کنند. داده های کاربر

بنابراین، هنگام آزمایش یک سوئیچ، حالت حداقل طول فریم به عنوان سخت ترین آزمایش مورد استفاده قرار می گیرد، که باید توانایی سوئیچ را برای عملکرد تحت بدترین ترکیب پارامترهای ترافیک برای آن تأیید کند.

علاوه بر این، برای بسته هایی با حداقل طول، نرخ فیلتر و ارسال حداکثر مقدار را دارد که در تبلیغات سوئیچ اهمیت چندانی ندارد.

توان عملیاتی یک سوئیچ با مقدار داده های کاربر که در واحد زمان از طریق پورت های آن ارسال می شود اندازه گیری می شود.

از آنجایی که سوئیچ در لایه پیوند عمل می کند، داده های کاربر برای آن داده هایی است که در قسمت داده فریم های پروتکل های لایه پیوند - اترنت، Token Ring، FDDI و غیره حمل می شوند.

حداکثر مقدار توان سوئیچ همیشه بر روی قاب‌های حداکثر طول به دست می‌آید، زیرا در این حالت سهم هزینه‌های سربار برای اطلاعات سرویس قاب بسیار کمتر از فریم‌هایی با حداقل طول است و زمان برای سوئیچ برای انجام عملیات پردازش فریم به ازای هر یک بایت اطلاعات کاربر قابل توجه کمتر است.

وابستگی توان سوئیچ به اندازه فریم های ارسالی با مثال پروتکل اترنت به خوبی نشان داده شده است که برای آن هنگام ارسال فریم هایی با حداقل طول، نرخ انتقال 14880 فریم در ثانیه و توان عملیاتی 5.48 است. Mb/s به دست می آید و هنگام ارسال فریم هایی با حداکثر طول، نرخ انتقال 812 فریم در ثانیه و پهنای باند 9.74 مگابیت بر ثانیه به دست می آید.

در هنگام جابجایی به کوتاهترین فریم، توان عملیاتی تقریباً دو برابر کاهش می یابد، و این به اتلاف زمان برای پردازش فریم ها توسط سوئیچ توجهی نمی کند.

تأخیر انتقال فریم به عنوان زمان سپری شده از لحظه ای که اولین بایت فریم به درگاه ورودی سوئیچ می رسد تا لحظه ای که این بایت در پورت خروجی سوئیچ ظاهر می شود اندازه گیری می شود.

تأخیر مجموع زمانی است که برای بافر کردن بایت‌های فریم طول می‌کشد، به اضافه زمان پردازش فریم توسط سوئیچ - به جدول آدرس نگاه کنید، تصمیم بگیرید که فیلتر کنید یا فوروارد کنید، و به خروجی دسترسی پیدا کنید. محیط بندر میزان تاخیر ایجاد شده توسط سوئیچ به نحوه عملکرد آن بستگی دارد. اگر سوئیچینگ "در حال پرواز" انجام شود، تاخیرها معمولاً کوچک هستند و از 10 میکروثانیه تا 40 میکرو ثانیه و با بافر کامل فریم - از 50 میکروثانیه تا 200 میکرو ثانیه (برای حداقل طول فریم) متغیر هستند. سوئیچ یک دستگاه چند پورت است، بنابراین مرسوم است که تمام ویژگی های فوق (به جز تاخیر انتقال فریم) را در دو نسخه ارائه می دهد:

- گزینه اول عملکرد کل سوئیچ با انتقال همزمان ترافیک از طریق تمام پورت های آن است.
- گزینه دوم عملکرد در هر پورت است.

از آنجایی که با انتقال همزمان ترافیک توسط چندین پورت، تعداد زیادی گزینه ترافیکی وجود دارد که در اندازه فریم ها در جریان، توزیع میانگین شدت جریان های فریم بین پورت های مقصد، ضرایب تغییرات در شدت جریان قاب و غیره و غیره

سپس، هنگام مقایسه سوئیچ ها بر اساس عملکرد، باید در نظر گرفت که داده های عملکرد منتشر شده برای کدام نوع ترافیک به دست آمده است. برخی از آزمایشگاه هایی که به طور مداوم تجهیزات ارتباطی را آزمایش می کنند، توضیحات دقیقی از شرایط آزمایش سوئیچ ها ارائه کرده و از آنها در عمل خود استفاده می کنند، اما این آزمایش ها هنوز صنعتی عمومی نشده اند. در حالت ایده‌آل، سوئیچ نصب شده در شبکه، فریم‌ها را بین گره‌های متصل به پورت‌های خود با سرعتی که گره‌ها این فریم‌ها را تولید می‌کنند، بدون ایجاد تاخیر اضافی یا از دست دادن یک فریم، ارسال می‌کند.

در عمل واقعی، سوئیچ همیشه تاخیرهایی را در ارسال فریم ها ایجاد می کند و همچنین ممکن است برخی فریم ها را از دست بدهد، یعنی آنها را به گیرندگان تحویل ندهد. به دلیل تفاوت‌ها در سازماندهی داخلی مدل‌های مختلف سوئیچ، پیش‌بینی اینکه چگونه یک سوئیچ خاص فریم‌ها را برای یک الگوی ترافیکی خاص منتقل می‌کند دشوار است. بهترین معیار همچنان تمرین قرار دادن سوئیچ در یک شبکه واقعی و اندازه گیری تاخیر معرفی شده توسط آن و تعداد فریم های از دست رفته است. عملکرد کلی سوئیچ با عملکرد به اندازه کافی بالای هر یک از عناصر جداگانه آن - پردازنده پورت، ماتریس سوئیچینگ، گذرگاه مشترک اتصال ماژول ها و غیره تضمین می شود.

صرف نظر از سازماندهی داخلی سوئیچ و نحوه اجرای عملیات آن، می توان الزامات عملکرد نسبتاً ساده ای را برای عناصر آن تعریف کرد که برای پشتیبانی از یک ماتریس ترافیک معین ضروری است. از آنجایی که سازندگان سوئیچ تلاش می‌کنند تا دستگاه‌های خود را تا حد امکان سریع بسازند، عملکرد کلی داخلی یک سوئیچ اغلب از میانگین نرخ ترافیکی که می‌تواند طبق پروتکل‌هایشان به پورت‌های سوئیچ هدایت شود، بیشتر می‌شود.

به این نوع سوئیچ ها غیر مسدود کننده می گویند، یعنی هر نوع ترافیکی بدون کاهش از شدت آن منتقل می شود. علاوه بر پهنای باند عناصر سوئیچ مجزا، مانند پردازنده‌های پورت یا یک گذرگاه مشترک، عملکرد سوئیچ تحت تأثیر پارامترهایی مانند اندازه جدول آدرس، اندازه بافر مشترک یا بافرهای تک پورت قرار می‌گیرد.

اندازه جدول آدرس بر حداکثر ظرفیت جدول آدرس تأثیر می گذارد و حداکثر تعداد آدرس های MAC را تعیین می کند که سوئیچ می تواند به طور همزمان روی آنها کار کند.

از آنجایی که سوئیچ ها اغلب از یک واحد پردازنده اختصاصی برای انجام عملیات روی هر پورت با حافظه خاص خود برای ذخیره نمونه ای از جدول آدرس استفاده می کنند، اندازه جدول آدرس سوئیچ ها معمولاً در هر پورت داده می شود.

نمونه‌های جدول آدرس ماژول‌های مختلف پردازنده لزوماً حاوی اطلاعات آدرس یکسانی نیستند - به احتمال زیاد آدرس‌های تکراری زیادی وجود نخواهد داشت، مگر اینکه توزیع ترافیک در هر پورت بین بقیه پورت‌ها کاملاً یکسان باشد. هر پورت فقط مجموعه‌ای از آدرس‌هایی را که اخیراً استفاده می‌کند ذخیره می‌کند. حداکثر تعداد آدرس‌های MAC که یک پردازنده پورت می‌تواند به خاطر بسپارد به کاربرد سوئیچ بستگی دارد. سوئیچ های گروه کاری معمولاً فقط از چند آدرس در هر پورت پشتیبانی می کنند زیرا برای تشکیل بخش های کوچک طراحی شده اند. سوئیچ های دپارتمان باید چندین صد آدرس را پشتیبانی کنند و سوئیچ های ستون فقرات شبکه تا چندین هزار، معمولاً 4000 تا 8000 آدرس را پشتیبانی می کنند. ظرفیت ناکافی جدول آدرس می تواند سوئیچ را کند کند و شبکه را با ترافیک اضافی مسدود کند. اگر جدول آدرس پردازنده پورت کاملاً پر است و با یک آدرس منبع جدید در بسته ورودی مواجه می شود، باید هر آدرس قدیمی را از جدول جابجا کرده و آدرس جدیدی را به جای آن قرار دهد. این عملیات به خودی خود مقداری از زمان پردازنده را می گیرد، اما افت عملکرد اصلی زمانی مشاهده می شود که یک فریم با آدرس مقصد وارد می شود که باید از جدول آدرس حذف می شد.

از آنجایی که آدرس مقصد فریم ناشناخته است، سوئیچ باید این فریم را به همه پورت های دیگر ارسال کند. این عملیات برای بسیاری از پردازنده‌های پورت کار غیر ضروری ایجاد می‌کند، علاوه بر این، کپی‌هایی از این فریم نیز در آن بخش‌های شبکه که کاملاً غیرضروری هستند قرار می‌گیرد. برخی از تولیدکنندگان سوئیچ با تغییر نحوه برخورد با فریم هایی با مقصد نامعلوم، این مشکل را برطرف می کنند. یکی از پورت های سوئیچ به عنوان یک پورت ترانک پیکربندی شده است که به طور پیش فرض، تمام فریم های دارای آدرس ناشناخته به آن فوروارد می شوند.

حافظه بافر داخلی سوئیچ برای ذخیره موقت فریم های داده در مواردی که نمی توان فوراً به درگاه خروجی ارسال کرد استفاده می شود. بافر برای صاف کردن ضربان های کوتاه مدت ترافیک طراحی شده است.

در واقع، حتی اگر ترافیک به خوبی متعادل باشد و عملکرد پردازنده‌های پورت، و همچنین سایر عناصر پردازش سوئیچ، برای حمل مقادیر متوسط ترافیک کافی باشد، این تضمین نمی‌کند که عملکرد آنها در بارهای اوج بسیار بالا کافی باشد. . به عنوان مثال، ترافیک می تواند به طور همزمان به تمام ورودی های سوئیچ برای چندین ده میلی ثانیه برسد و از انتقال فریم های دریافتی به پورت های خروجی جلوگیری کند. برای جلوگیری از از دست دادن فریم در صورت چند برابری کوتاه مدت بیش از میانگین شدت ترافیک (و برای شبکه های محلی، مقادیر امواج ترافیکی در محدوده 50-100 اغلب یافت می شود)، تنها وسیله یک بافر بزرگ است. همانطور که در مورد جدول آدرس، هر واحد پردازنده پورت معمولاً حافظه بافر مخصوص به خود را برای ذخیره فریم ها دارد. هرچه مقدار این حافظه بیشتر باشد، احتمال تلفات فریم در هنگام اضافه بار کمتر می شود، اگرچه اگر میانگین مقادیر ترافیک نامتعادل باشد، دیر یا زود بافر سرریز می شود.

معمولا سوئیچ هایی که برای کار در بخش های حیاتی شبکه طراحی شده اند، دارای حافظه بافر چند ده یا صدها کیلوبایت در هر پورت هستند.

خوب است که این حافظه بافر بین چندین پورت مجدداً توزیع شود، زیرا اضافه بارهای همزمان در چندین پورت بعید است. حفاظت اضافی توسط یک بافر مشترک برای همه پورت ها در ماژول مدیریت سوئیچ ارائه می شود. اندازه چنین بافری معمولاً چندین مگابایت است.

طبقه بندی کلی سوئیچ ها

کامپیوترشبکه به گروهی از کامپیوترها گفته می شود که توسط یک کانال ارتباطی به یکدیگر متصل شده اند. این کانال تبادل داده را در شبکه فراهم می کند، یعنی تبادل داده بین رایانه های یک گروه معین. یک شبکه می تواند از دو یا سه کامپیوتر تشکیل شده باشد یا می تواند چندین هزار کامپیوتر شخصی را متحد کند. از نظر فیزیکی، تبادل داده بین رایانه ها می تواند از طریق یک کابل خاص، کابل فیبر نوری یا از طریق یک جفت پیچ خورده انجام شود.

سخت افزار و سخت افزار/نرم افزار شبکه به اتصال کامپیوترها به شبکه و اطمینان از تعامل آنها کمک می کند. این ابزارها را می توان با توجه به هدف اصلی آنها به گروه های زیر تقسیم کرد:

اتصالات تجهیزات شبکه غیرفعال، کابل ها، پچ کوردها، پچ پنل ها، سوکت های مخابراتی و غیره.

مبدل / آداپتور تجهیزات شبکه فعال، مودم، تکرار کننده، پل، سوئیچ، روتر و غیره.

در حال حاضر توسعه شبکه های کامپیوتری در زمینه های زیر است:

افزایش سرعت؛

اجرای تقسیم بندی بر اساس کموتاسیون.

اتصال شبکه ها با استفاده از مسیریابی

سوئیچینگ لایه 2

با توجه به ویژگی های سطح دوم مدل مرجع ISO / OSI و تعریف کلاسیک آن، می توان دریافت که بخش عمده ای از ویژگی های رفت و آمد متعلق به این سطح است.

لایه پیوند داده انتقال قابل اعتماد داده را از طریق کانال فیزیکی فراهم می کند. به طور خاص، به مسائل مربوط به آدرس دهی فیزیکی (بر خلاف آدرس دهی شبکه یا منطقی)، توپولوژی شبکه، نظم خطی (نحوه استفاده یک سیستم نهایی از پیوند شبکه)، اطلاع رسانی خطا، تحویل منظم بلوک های داده و کنترل جریان می پردازد.

در واقع، عملکرد ویژه لایه پیوند مدل OSI به عنوان بستری برای برخی از کارآمدترین فناوری‌های امروزی عمل می‌کند. اهمیت عملکرد لایه 2 با این واقعیت مشخص می شود که OEM ها همچنان به سرمایه گذاری هنگفت در توسعه دستگاه هایی با این عملکرد، یعنی سوئیچ ها، ادامه می دهند.

سوئیچینگ لایه 3

تعویض لایه 3؟ این مسیریابی سخت افزاری است. روترهای سنتی عملکردهای خود را با استفاده از پردازنده های کنترل شده توسط نرم افزار پیاده سازی می کنند که ما آنها را مسیریابی نرم افزاری می نامیم. روترهای سنتی معمولا بسته ها را با سرعتی در حدود 500000 بسته در ثانیه ارسال می کنند. سوئیچ های لایه 3 امروزه با سرعت 50 میلیون بسته در ثانیه کار می کنند. امکان افزایش بیشتر آن وجود دارد، زیرا هر ماژول رابط، مانند سوئیچ لایه دوم، به پردازشگر ارسال بسته مبتنی بر ASIC خود مجهز است. بنابراین افزایش تعداد ماژول ها منجر به افزایش عملکرد مسیریابی می شود. استفاده از فناوری ASIC بزرگ با سرعت بالا مشخصه اصلی است که سوئیچ های لایه 3 را از روترهای سنتی متمایز می کند.

سوئیچ یک دستگاه لایه 2/3 از مدل مرجع ISO / OSI است و برای ترکیب بخش های شبکه که بر روی پروتکل پیوند / لایه شبکه یکسان عمل می کنند، طراحی شده است. سوئیچ ترافیک را تنها در یک پورت مورد نیاز برای رسیدن به مقصد هدایت می کند.

شکل (شکل 1 را ببینید) طبقه بندی سوئیچ ها را بر اساس قابلیت های مدیریتی و مطابق با مدل مرجع ISO/OSI ارائه می دهد.

شکل 1 طبقه بندی سوئیچ ها

بیایید نگاه دقیق تری به هدف و قابلیت های هر نوع سوئیچ بیندازیم.

سوئیچ مدیریت نشده؟ دستگاهی است که برای اتصال چندین گره از یک شبکه کامپیوتری در یک یا چند بخش شبکه طراحی شده است. این داده ها را فقط به طور مستقیم به گیرنده منتقل می کند، به استثنای ترافیک پخش به تمام گره های شبکه. سوئیچ مدیریت نشده نمی تواند عملکرد دیگری را انجام دهد.

سوئیچ های مدیریت شده دستگاه های پیچیده تری هستند که به شما امکان می دهند مجموعه ای از عملکردهای لایه های دوم و سوم مدل ISO / OSI را انجام دهید. آنها را می توان از طریق رابط وب، خط فرمان از طریق پورت کنسول یا از راه دور از طریق SSH و همچنین SNMP مدیریت کرد.

سوئیچ های قابل تنظیم به کاربران امکان پیکربندی پارامترهای خاص را با استفاده از ابزارهای مدیریتی ساده، یک رابط وب، یک CLI ساده شده و SNMP می دهند.

سوئیچ های لایه 2 فریم های ورودی را تجزیه و تحلیل می کنند، در مورد ارسال بیشتر آنها تصمیم می گیرند و آنها را بر اساس آدرس های MAC لایه پیوند داده OSI به مقصد ارسال می کنند. مزیت اصلی سوئیچ های لایه 2 شفافیت پروتکل های لایه بالایی است. از آنجایی که سوئیچ در لایه دوم کار می کند، نیازی به تجزیه و تحلیل اطلاعات لایه های بالایی مدل OSI ندارد.

سوئیچ های لایه 3 بر اساس آدرس لایه های پیوند (لایه 2) و شبکه (لایه 3) مدل OSI سوئیچینگ و فیلترینگ را انجام می دهند. این سوئیچ ها به صورت پویا تصمیم می گیرند که ترافیک ورودی را تغییر دهند (لایه 2) یا مسیر (لایه 3). سوئیچ های لایه 3 سوئیچینگ و مسیریابی گروه کاری را بین زیرشبکه های مختلف یا شبکه های محلی مجازی (VLAN) انجام می دهند.

سوئیچ ها (سوئیچ ها).

رسانه های اشتراکی اترنت دلیل اتهام عدم ثبات و قابلیت اطمینان در این فناوری بوده و هستند. این تا حدی درست است - الگوریتم CSMA / CD را نمی توان با هیچ راه حل نرم افزاری فریب داد. و برای غلبه بر این کاستی ها، Kalpana (که بعداً توسط سیسکو خریداری شد) فناوری سوئیچینگ بخش اترنت را در سال 1990 معرفی کرد. بنابراین، محیط به اشتراک گذاشته شده (دامنه برخورد) محدود نشد (با استفاده از پل ها یا مسیریاب ها)، بلکه به طور کامل ناپدید شد.

نمی توان گفت که این یک اختراع منطقی اساسی بوده است. این کار بر اساس یک پایه فناوری ساده، اما در آن زمان گریزان بود - پردازش موازی فریم های ورودی در پورت های مختلف (پل ها فریم ها را به صورت متوالی، فریم به فریم پردازش می کنند). این ویژگی به سوئیچ های Kalpana اجازه می دهد تا فریم ها را به طور مستقل بین هر جفت پورت عبور دهند و ایده جذاب نداشتن یک محیط مشترک را عملی کنند.

اترنت به اندازه کافی خوش شانس است که قبل از معرفی ATM سوئیچ دارد. کاربران یک جایگزین مناسب در زمان داشتند که به آنها امکان می دهد با هزینه کم کیفیت شبکه را افزایش دهند. این فقط مستلزم جایگزینی هاب ها با سوئیچ ها یا اضافه کردن آنها به شبکه در حال رشد برای جداسازی بخش ها بود. تعداد زیادی از تجهیزات نقطه پایانی، کابل‌کشی، تکرارکننده‌ها و هاب‌های نصب‌شده از قبل حفظ شد که در مقایسه با انتقال به هر فناوری جدید (مانند ATM) صرفه‌جویی فوق‌العاده‌ای را فراهم کرد.

سوئیچ ها (مانند بریج ها) برای پروتکل های لایه شبکه شفاف هستند؛ روترها آنها را "نمی بینند". این باعث شد که طرح اصلی شبکه ها بین خودشان تغییر نکند.

علاوه بر این، سهولت راه اندازی و نصب نقش مهمی در تکثیر سریع سوئیچ ها داشته است. به طور پیش فرض (بدون استفاده از ویژگی های اضافی) این یک دستگاه خودآموز است، نیازی به پیکربندی آن نیست. کافی است سیستم کابلی را به طور صحیح به سوئیچ متصل کنید و سپس می تواند بدون دخالت مدیر شبکه کار کند و در عین حال کار را به طور نسبتاً مؤثری انجام دهد.

به طور کلی، امروزه با اطمینان کامل می‌توان گفت که سوئیچ‌ها قوی‌ترین، همه‌کاره‌ترین و مناسب‌ترین کلاس LAN هستند. در ساده ترین حالت (همانطور که در بالا نشان داده شده است)، این یک پل اترنت چند پورت است. اما توسعه فناوری تغییرات زیادی در خواص آنها ایجاد کرده است که گاهی اوقات نمی توان اصل اساسی عملکرد را در پشت انبوهی از قابلیت های فنی مفید مشاهده کرد.

اجرای فنی سوئیچ ها.

اساس فنی سوئیچ بسیار ساده است و می توان آن را در یک جمله طولانی خلاصه کرد. فریمی که به ورودی خود (درگاه منبع) می رسد به همه پورت های فعال (همانطور که هاب انجام می دهد) ارسال نمی شود، بلکه فقط به پورتی که دستگاهی با آدرس MAC که با پورت مقصد فریم مطابقت دارد به آن متصل می شود.

بر این اساس، اولین سوالی که باید حل شود، مطابقت پورت های سوئیچ با دستگاه های متصل (یا بهتر است بگوییم، آدرس MAC آنها) است. برای کار، از یک جدول ویژه مکاتبات (حافظه آدرس پذیر محتوا، CAM) استفاده می شود که سوئیچ در فرآیند "خودآموزی" طبق اصل زیر تشکیل می دهد: به محض اینکه پورت پاسخی از دستگاه دریافت کرد. آدرس فیزیکی X، خط متناظر مربوطه در جدول CAM ظاهر می شود.

فریم هایی با آدرس منبع (SA) در جدول به پورت مربوطه ارسال می شوند. در این حالت، یک فریم در نظر گرفته شده برای همه گره ها، یا دارای آدرس مقصد (DA) ناشناخته برای سوئیچ، به تمام پورت های فعال ارسال می شود. در حین کار، آدرس فیزیکی تجهیزات متصل ممکن است تغییر کند. در همان زمان، یک رکورد جدید در جدول ظاهر می شود. اگر فضای خالی در آن نباشد، قدیمی ترین رکورد پاک می شود (اصل پیشگیرانه).

از آنجایی که نرخ نمونه برداری از آدرس مورد نظر مستقیماً به اندازه جدول CAM بستگی دارد، رکوردهایی که برای مدت طولانی استفاده نشده اند به طور خودکار حذف می شوند.

با این حال، چنین الگوریتم ساده شده ای به شدت (بدون تغییر) فقط در سوئیچ های مدیریت نشده (Dumb) معتبر است. اینها دستگاه های ارزان و ساده ای هستند که با موفقیت هاب ها را از طاقچه ساده ترین شبکه ها جایگزین می کنند. به عنوان یک قاعده، آنها دارای تعداد کمی پورت، عملکرد "دفتر" و مشخصات فنی بالایی نیستند. کنترل مدیر در دسترس نیست.

مرحله بعدی توسعه سوئیچ های قابل تنظیم (Smart) بود. در آنها، با استفاده از پورت RS-232، اترنت معمولی، یا حتی ساده‌ترین میکرو کیبورد، مدیر می‌تواند بسیاری از پارامترهای پیکربندی مهم را تغییر دهد، که سپس فقط یک بار (در هنگام بوت) خوانده می‌شوند. به عنوان مثال، از این طریق می توانید مکانیسم "خودآموز" را مسدود کنید (یک جدول ثابت از مطابقت پورت ها با آدرس های MAC ایجاد کنید)، فیلترینگ، شبکه های مجازی، تنظیم سرعت و موارد دیگر را تنظیم کنید.

اما قوی ترین ویژگی ها سوئیچ های مدیریت شده (هوشمند) هستند. آنها یک رابط به یک پردازنده کامل دارند (به طور دقیق تر، یک کامپیوتر، زیرا حافظه خاص خود را نیز دارد)، که به شما امکان می دهد بدون راه اندازی مجدد، عملیات را کنترل کنید و پارامترهای دستگاه را تغییر دهید. همچنین امکان نظارت بر بسته های عبوری در زمان واقعی، شمارش ترافیک عبوری و غیره وجود دارد.

با این حال، با وجود تفاوت بسیار زیاد در سطح قابلیت (و هزینه)، اصل کلی یکسان باقی می ماند. همه گره ها توسط کانال های "جدا" با پهنای باند کامل (در صورت عدم دسترسی همزمان چندین دستگاه به یک) به هم متصل می شوند و می توانند بدون شک به وجود یکدیگر کار کنند. تنها خطر برای شبکه سوئیچ شده توسط طوفان های "پخش" نشان داده می شود، یعنی مواردی از ازدحام روزافزون شبکه بهمن مانند با فریم های پخش (پخش شده). اما اولاً این فقط در شبکه های بزرگ (چند صد گره) امکان پذیر است و ثانیاً اکثر سوئیچ های مدیریت شده حل این مشکل را با تقسیم یک شبکه بزرگ به چندین شبکه مجازی آسان می کنند.

بر این اساس، ویژگی‌های اساسی (و محدودیت‌های) اترنت (به عنوان یک رسانه انتقال داده مشترک) برای شبکه‌ای که با استفاده از سوئیچ‌ها ساخته شده‌اند، اعمال نمی‌شود. هیچ برخوردی وجود ندارد، هیچ توجیه فیزیکی برای مفهوم حداکثر طول خط و حداکثر تعداد دستگاه های متصل وجود ندارد.

به عنوان مثال، خطوط فیبر نوری در واقع می توانند مورد استفاده قرار گیرند، فریم های اترنت را برای صدها کیلومتر ارسال می کنند، و شبکه های محلی می توانند صدها ایستگاه کاری یا سرور را متحد کنند.

طبقه بندی سوئیچ ها

برای تعیین پورت (یا پورت‌ها) مقصد، پردازنده سوئیچ باید به هدر فریم اترنت برای تجزیه و تحلیل دسترسی داشته باشد. بر این اساس، این داده ها باید در بافر دریافت شوند. این نشان دهنده تفاوت بین سوئیچ ها در نحوه ارسال فریم است:

در حال پرواز (برش از طریق)؛
با بافر (Store-and-Forward).

با سوئیچینگ در حال پرواز، سوئیچ ممکن است کل فریم های ورودی را بافر نکند. کل ضبط آنها فقط در مواردی اتفاق می افتد که لازم باشد در مورد نرخ باود، اتوبوس مشغول است یا بندر مقصد توافق شود. بنابراین، با حجم زیاد ترافیک، بیشتر داده‌ها همچنان تا یک درجه بافر می‌شوند.

به عبارت دیگر سوئیچ تنها آدرس مقصد را در هدر بسته تحلیل می کند و مطابق جدول CAM (زمان تاخیر 10-40 میکرو ثانیه) فریم را به پورت مربوطه ارسال می کند. یک موقعیت معمولی زمانی است که یک فریم هنوز به درگاه ورودی نرسیده است و هدر آن قبلاً از طریق درگاه خروجی منتقل می شود.

با روش Store-and-Forward، کل فریم ضبط می شود و تنها پس از آن پردازنده پورت در مورد انتقال (یا فیلتر کردن) تصمیم می گیرد. این روش دارای معایبی (تأخیر طولانی) و مزایای قابل توجهی است، به عنوان مثال، از بین بردن قاب خراب، پشتیبانی از شبکه های ناهمگن. اکثر سوئیچ های مدرن فقط از این حالت عملکرد پشتیبانی می کنند.

پیچیده ترین و گران ترین مدل ها قابلیت تغییر خودکار مکانیزم سوئیچینگ (تطبیق) را دارند. بسته به حجم ترافیک، تعداد فریم های بد و برخی پارامترهای دیگر، می توان از یکی از حالت های توصیف شده استفاده کرد.

سوئیچ ها علاوه بر روش فوروارد فریم ها را می توان با توجه به معماری منطقی داخلی به گروه هایی تقسیم کرد.

ماتریس سوئیچینگ؛
حافظه مشترک چند ورودی؛
اتوبوس مشترک

ماتریس سوئیچینگ... سریع ترین روشی که در اولین سوئیچ صنعتی اجرا شد. پس از آنالیز هدر فریم ورودی توسط پردازنده پورت، مطابق با جدول سوئیچینگ، شماره پورت مقصد به ابتدای فریم اضافه می شود. سپس فریم (یا بهتر است بگوییم، شماره پورت مقصد) در یک ماتریس دو بعدی از سوئیچ های منطقی قرار گرفت، که هر کدام توسط بیت خاصی از شماره پورت مقصد کنترل می شد.

فابریک سوییچ در تلاش است مسیری را به درگاه مقصد ایجاد کند. در صورت امکان، با عبور متوالی از سوئیچ ها، فریم در پورت خروجی مورد نظر قرار می گیرد.

اگر پورت خروجی مورد نظر مشغول باشد (مثلاً به پورت ورودی دیگری متصل شود)، فریم در بافر پورت ورودی باقی می ماند و پردازنده منتظر می ماند تا فابریک سوئیچینگ مسیر مورد نظر را تشکیل دهد.

یک ویژگی مهم این است که کانال های فیزیکی سوئیچ می شوند. بنابراین، اگر چندین فریم باید به یک پورت یا از طریق یک سوئیچ ماتریسی "مشترک" عبور کنند، آنها فقط می توانند این کار را به صورت متوالی انجام دهند. علاوه بر این، معایب شامل پیچیدگی به سرعت در حال رشد با افزایش تعداد پورت ها است. در واقع، می توان گفت که راه حل ضعیف مقیاس پذیر است، و اکنون بسیار به ندرت استفاده می شود (اگرچه هنوز گزینه هایی برای استفاده از سوئیچ های چند مرحله ای وجود دارد).

حافظه مشترک چند ورودی... در این حالت بلوک های ورودی و خروجی از طریق حافظه اشتراکی به هم متصل می شوند که اتصال آن به بلوک ها توسط یک پورت خروجی ویژه مدیریت صف کنترل می شود. همچنین چندین صف داده (معمولاً بر اساس تعداد پورت ها) را در حافظه سازماندهی می کند.

بلوک های ورودی درخواست هایی را به مدیر ارسال می کنند تا داده ها (بخش هایی از فریم ها) را در صف پورت خروجی مورد نظر بنویسند.

سیستم هایی از این نوع بسیار پیچیده هستند، به حافظه پرسرعت گران قیمت نیاز دارند، اما در عین حال مزایای جدی نسبت به معماری اتوبوس ساده تر ندارند. بنابراین، کاربرد عملی گسترده ای از یک سیستم حافظه مشترک یافت نشده است.

معماری رایج اتوبوس... این نام برای خود صحبت می کند - یک اتوبوس برای ارتباط بین پردازنده های پورت استفاده می شود. برای حفظ عملکرد بالا، سرعت آن باید حداقل C/2 باشد (که در آن C مجموع سرعت همه پورت ها است) بار بیشتر از سرعتی که داده ها به پورت سوئیچ می رسد.

برنج. 10.5. سوئیچینگ اتوبوس معمولی

علاوه بر این، مقدار زیادی به روش انتقال داده از طریق اتوبوس بستگی دارد. واضح است که انتقال کل قاب نامطلوب است، زیرا در این زمان سایر پورت ها بیکار خواهند بود. برای دور زدن این محدودیت معمولاً از روشی استفاده می شود که بسیار شبیه به دستگاه خودپرداز است. داده ها به بلوک های کوچک (چند ده بایت) تقسیم می شوند و "تقریبا" به طور موازی بین چندین پورت به طور همزمان ارسال می شوند.

بنابراین، این معماری روش سوئیچینگ زمانی ... قسمت هایی از فریم ها را اجرا می کند (می توانید آنها را به قیاس با سلول های خودپرداز فراخوانی کنید). راه حل به راحتی مقیاس پذیر، به اندازه کافی ساده، قابل اعتماد است و در حال حاضر بدون شک بر بازار تسلط دارد.

معیار دیگری که با آن می توانید سوئیچ ها را طبقه بندی کنید، محدوده است. با درجاتی از قرارداد، می توانیم تشخیص دهیم:

سوئیچ های دسکتاپ؛
سوئیچ های گروه کاری
سوئیچ های صندوق عقب;

سوئیچ های دسکتاپ... طراحی شده برای کار با تعداد کمی از کاربران، و می تواند به عنوان یک جایگزین خوب برای هاب 10 / 100Base-T باشد. معمولاً 8-16 پورت، ابعاد کوچک، نسخه دسکتاپ یا "دیواری" دارند. چنین سوئیچ ها، به عنوان یک قاعده، توانایی مدیریت را ندارند، بنابراین، نصب و نگهداری آنها آسان است (اگرچه به قیمت خرابی آنها دارای برخی از ویژگی های مفید هستند).

هزینه هر پورت معمولاً کمتر از 15-20 دلار است که کاربرد گسترده آنها را برای طیف گسترده ای از وظایف تضمین می کند. Surecom 808X یا Compex 2208 را می توان معمولی ترین نمونه از مدل های ارزان قیمت رومیزی دانست.

سوئیچ های گروه کاری... آنها عمدتاً برای اتصال سوئیچ ها یا هاب های دسکتاپ 10 / 100Base-T به یک شبکه واحد و اتصال آن به ستون فقرات SPD استفاده می شوند. برای این کار، یک جدول مسیریابی حجیم (حداکثر ده ها هزار آدرس MAC در هر سوئیچ)، ابزارهای فیلتر پیشرفته، ساخت شبکه های مجازی و نظارت بر ترافیک استفاده می شود. امکان مدیریت (معمولاً از راه دور) اجباری است، پروتکل SNMP گسترده است.

چنین سوئیچ هایی اغلب دارای پورت های 1000baseT (یا توانایی ایجاد اتصالات ترانک) برای اتصال سرورها یا چندین سوئیچ بین خود هستند. علاوه بر این، ماژول‌های فیبر نوری داخلی یا دیگر مبدل‌های رسانه فیزیکی می‌توانند استفاده شوند.

هزینه از 30 تا 100 دلار برای یک پورت 10/100baseT متغیر است. آستانه پایینی این گروه شامل Surecom EP-716X، SVEC FD1310 و آستانه بالایی مدل های محبوبی مانند 3com 4400 یا Cisco 2950 است.

سوئیچ های ستون فقرات... برای اتصال LAN در شبکه های داده خدمت کنید. اینها معمولاً طرح های پیچیده و قدرتمندی هستند که اغلب مدولار هستند. آنها گزینه های پیکربندی اضافی زیادی دارند (تا مسیریابی در لایه III طبق مدل OSI)، منابع تغذیه اضافی، تعویض داغ ماژول ها، پشتیبانی اجباری برای اولویت بندی، پروتکل درخت پوشا، 802.1q و سایر عملکردها.

هزینه سوئیچ های ستون فقرات در هر پورت 100 تا 1000 دلار است. مناسب ترین نمونه از این دسته از تجهیزات، سوئیچ های سنگین سری کاتالیست سیسکو هستند.

در صورت امکان کنترل سوئیچ ها سه دسته هستند:

سوئیچ های مدیریت نشده؛
سوئیچ های مدیریت شده؛
سوئیچ های قابل تنظیم

سوئیچ های مدیریت نشدهاز قابلیت های مدیریت و به روز رسانی نرم افزار پشتیبانی نمی کند.

سوئیچ های مدیریت شدهدستگاه های پیچیده ای هستند که به شما امکان می دهند مجموعه گسترده ای از عملکردهای لایه های 2 و 3 مدل OSI را انجام دهید. سوئیچ ها را می توان از طریق رابط وب، خط فرمان (CLI)، پروتکل SNMP، Telnet و غیره مدیریت کرد.

سوئیچ های قابل تنظیمیک موقعیت میانی بین آنها اشغال کند. آنها توانایی پیکربندی پارامترهای شبکه خاص را با استفاده از ابزارهای مدیریت بصری، رابط مبتنی بر وب، رابط خط فرمان ساده، پروتکل SNMP در اختیار کاربران قرار می دهند.

ابزارهای مدیریت سوئیچ

اکثر سوئیچ های مدرن از عملکردهای مختلف مدیریت و نظارت پشتیبانی می کنند. اینها شامل یک رابط مدیریت مبتنی بر وب کاربر پسند، رابط خط فرمان (CLI)، Telnet، مدیریت SNMP است. سوئیچ‌های سری هوشمند D-Link همچنین از پیکربندی اولیه و به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری از طریق ابزار D-Link SmartConsole پشتیبانی می‌کنند.

رابط مدیریت مبتنی بر وب اجازه پیکربندی و نظارت بر پارامترهای سوئیچ را با استفاده از هر رایانه مجهز به یک مرورگر وب استاندارد می دهد. مرورگر یک ابزار دسترسی جهانی است و می تواند مستقیماً با استفاده از HTTP به سوئیچ متصل شود.

صفحه نخسترابط وب دسترسی به تنظیمات مختلف سوئیچ را فراهم می کند و تمام اطلاعات لازم در مورد دستگاه را نمایش می دهد. مدیر می تواند به سرعت وضعیت دستگاه، آمار عملکرد و غیره را مشاهده کند و همچنین تنظیمات لازم را انجام دهد.

رابط خط فرمان سوئیچ با اتصال یک ترمینال یا یک رایانه شخصی با نرم افزار شبیه سازی ترمینال نصب شده به پورت کنسول آن قابل دسترسی است. این روش دسترسی هنگام اتصال اولیه به سوئیچ، زمانی که مقدار آدرس IP ناشناخته است یا تنظیم نشده است، زمانی که باید رمز عبور خود را بازیابی کنید و هنگام انجام تنظیمات سوئیچ پیشرفته راحت‌تر است. همچنین با استفاده از پروتکل Telnet می توان به رابط خط فرمان از طریق شبکه دسترسی داشت.

کاربر می تواند از هر رابط مدیریتی مناسب برای پیکربندی سوئیچ استفاده کند. مجموعه ای از توابع موجود از طریق رابط های کنترل مختلف برای هر مدل خاص یکسان است.

راه دیگر برای مدیریت سوئیچ استفاده از پروتکل مدیریت شبکه ساده (SNMP) است. SNMP یک پروتکل OSI لایه 7 است که به طور خاص برای مدیریت و نظارت بر دستگاه های شبکه و برنامه های ارتباطی طراحی شده است. این کار با تبادل اطلاعات کنترلی بین عوامل مستقر در دستگاه های شبکه و مدیران مستقر در ایستگاه های مدیریت انجام می شود. سوئیچ های D-Link از نسخه های SNMP 1، 2c و 3 پشتیبانی می کنند.

همچنین شایان ذکر است که امکان به روز رسانی نرم افزار سوئیچ ها (به استثنای سوئیچ های مدیریت نشده) وجود دارد. این امر عمر طولانی تر دستگاه ها را تضمین می کند، زیرا به شما این امکان را می دهد تا با انتشار نسخه های جدید نرم افزار، عملکردهای جدیدی اضافه کنید یا باگ های موجود را برطرف کنید، که هزینه استفاده از دستگاه ها را تا حد زیادی تسهیل و کاهش می دهد. D-Link نسخه های جدید نرم افزار را به صورت رایگان توزیع می کند. در اینجا همچنین می‌توانید قابلیت ذخیره تنظیمات سوئیچ را در صورت خرابی با بازیابی یا تکرار بعدی فعال کنید، که سرپرست را از انجام کارهای معمول نجات می‌دهد.

اتصال به سوئیچ

قبل از اینکه بتوانید پیکربندی سوئیچ را شروع کنید، باید یک ارتباط فیزیکی بین آن و ایستگاه کاری برقرار کنید. دو نوع اتصال کابلی برای مدیریت سوئیچ استفاده می شود. نوع اول از طریق پورت کنسول (اگر دستگاه دارای یکی باشد)، نوع دوم از طریق درگاه اترنت (از طریق پروتکل Telnet یا از طریق رابط وب). پورت کنسول برای پیکربندی سوئیچ اولیه استفاده می شود و معمولاً نیازی به پیکربندی ندارد. برای دسترسی به سوئیچ از طریق درگاه اترنت، باید آدرس IP پیش فرض رابط مدیریت آن را در یک مرورگر وارد کنید (معمولاً در دفترچه راهنمای کاربر ذکر شده است).

هنگام اتصال به پورت اترنت مسی (کانکتور RJ-45) یک سوئیچ اترنت در سرور، روتر یا ایستگاه کاری سازگار با اترنت، از کابل چهار جفتی دسته 5، 5e یا 6 UTP برای اترنت گیگابیتی استفاده کنید. از آنجایی که سوئیچ های D-Link از تشخیص قطبیت خودکار (MDI / MDIX) پشتیبانی می کنند، می توان از هر نوع کابل (مستقیم یا متقاطع) استفاده کرد.

برنج. 2.1.

همچنین می توانید از هر کابل UTP 4 جفتی رده 5، 5e، 6 برای اتصال به پورت اترنت مسی (کانکتور RJ-45) روی سوییچ دیگر استفاده کنید، تا زمانی که پورت های سوئیچ از قطبیت خودکار پشتیبانی می کنند. در غیر این صورت باید از کابل متقاطع استفاده شود.

برنج. 2.2.

نشانگر LED پورت به تعیین صحت اتصال کمک می کند. اگر نشانگر مربوطه روشن باشد، ارتباط بین سوئیچ و دستگاه متصل برقرار شده است. در صورت خاموش بودن نشانگر ممکن است برق یکی از دستگاه ها روشن نباشد یا آداپتور برق متناوب دستگاه متصل شده مشکل داشته باشد یا کابل مشکل داشته باشد. اگر LED روشن و خاموش شود، ممکن است مشکلی در حالت حسگر خودکار و عملکرد (فول دوبلکس / نیمه دوبلکس) وجود داشته باشد (برای توضیح دقیق سیگنال های LED به دفترچه راهنمای کاربر سوئیچ خاص خود مراجعه کنید).

اتصال به کنسول Switch CLI

سوئیچ های مدیریت شده D-Link مجهز به پورت کنسول هستند. پورت کنسول بسته به مدل سوییچ می تواند DB-9 یا RJ-45 باشد. کابل کنسول ارائه شده سوئیچ را به پورت سریال رایانه شما متصل می کند. اتصال کنسول گاهی اوقات به عنوان اتصال "خارج از باند" نامیده می شود، به این معنی که کنسول از طرح اتصال شبکه متفاوتی استفاده می کند (از پهنای باند پورت های اترنت استفاده نمی کند).

پس از اتصال به پورت کنسول سوئیچ در رایانه شخصی، باید برنامه شبیه سازی ترمینال VT100 را اجرا کنید (مثلاً برنامه HyperTerminal در ویندوز). این برنامه باید پارامترهای اتصال زیر را تنظیم کند که معمولاً در اسناد دستگاه مشخص می شود:

DES-3528 #. اکنون می توانید دستورات را وارد کنید.